Dom, domy, budowa domu

wtorek, 8 września 2015

Cztery sposoby na pokrycie dachu

Autor: Ulryk Wilk

Każdy montuje taki dach, jaki mu odpowiada. Żeby wybrać właściwy, trzeba wiedzieć, czym się różnią. Oto cztery podstawowe sposoby na pokrycie dachowe. Wybór dachu to sprawa bardzo ważna.

Od tego, czym zostanie pokryty, zależą koszty utrzymania domu, przyszłe remonty i potencjalne usterki. Wśród wielu różnych propozycji szczególnie ciekawe wydają się dachy z trzciny, gonty drewniane oraz wióry, a także dwa rodzaje dachówki. Czym się charakteryzują poszczególne typu dachów?

Trzcina na dach

W przypadku dachów z trzciny ważne jest przygotowanie konstrukcji. Tego rodzaju pokrycia dachowe są bowiem nawet o 20-30 kg cięższe od dachówki. Żeby całość utrzymała się na domu, trzeba zadbać o właściwą więźbę.

To oczywiście pewna niedogodność, jednak nie powinna nikogo zrażać ze względu na szczególnie dużą trwałość dachów z trzciny. Tego rodzaju pokrycia wytrzymują nawet osiemdziesiąt lat. Co oznacza, że w tym czasie należy jedynie pielęgnować dach, tak aby cały czas był w jak najlepszej formie.

Na tym jednak nie koniec zalet. Domy pokryte dachami z trzciny charakteryzują się także korzystnym mikroklimatem wewnątrz. Dodatkowo, taki dach świetnie tłumi hałasy dochodzące z zewnątrz. Trzeba też pamiętać, że w domu krytym strzechą z trzciny w zimie jest cieplej, a w lecie chłodniej. To oczywiście podnosi komfort mieszkania, ale także obniża koszty ogrzewania.

Dach z gontów

W najprostszym ujęciu gont to swego rodzaju dachówki, które wykonane są z drewna. Z reguły używa się materiałów takich jak drewno sosnowe, świerkowe czy jodłowe. Produkcja gontów odbywa się ręcznie albo maszynowo. Te pierwsze uważane są za trwalsze, te drugie są natomiast znacznie tańsze.

Wprawdzie można także kupić gonty bitumiczne, te jednak nie mają tych zalet, które charakteryzują pokrycie drewniane. Takie dachy są trwałe (wytrzymują do 50 lat). Są także lekkie, znacznie lżejsze niż pokrycia z trzciny. Co oznacza, że nie ma w ich przypadku potrzeby budowy mocnej konstrukcji dachowej. Dodatkową zaletą jest to, że wysuwają się daleko poza obrys domu, co oznacza, że nie wymagają montażu rynien.

Ale uwaga: gonty szybko szarzeją, a prawdziwe problemy zaczynają się wtedy, gdy trzeba je wymienić.

Blachodachówka jako podstawa

Można powiedzieć, że dachy kryte blachodachówką królują w polskiej przestrzeni architektonicznej. Ich niewątpliwą zaletą jest niska cena i prostota montażu. Dodatkowo, charakteryzują się wysoką odpornością na korozję i zarysowania. Są także stosunkowo trwałe.

Trzeba jednak uważać. Blacha zwiększa swoje rozmiary pod wpływem temperatury. Dlatego powinna być montowana w odpowiedni sposób. Dzięki temu może wytrzymać nawet kilkadziesiąt lat. W skrajnych przypadkach – około trzydziestu.

Tradycyjne – dachówki

Najtrwalszym materiałem służącym do pokrycia dachu są jednak dachówki. Ich żywotność szacowana jest nawet na 100 lat. Gwarancja producenta obowiązuje natomiast w niektórych przypadkach przez pół wieku. Taka trwałość możliwa jest do osiągnięcia jedynie wtedy, gdy dachówki położone są w sposób prawidłowy.

W odróżnieniu od blachodachówki takie pokrycie jest kruche i wchłania wodę. Nigdy jednak nie łamie się pod ciężarem, nawet jeśli po dachu ktoś chodzi. To właśnie wysoka jakość sprawia, że dachówki wciąż cieszą się powodzeniem i z powodzeniem rywalizują z dachami z trzciny.

Dachy z trzciny czyli nieco tradycji w budownictwie.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Materiały izolacyjne - który wybrać?

Autor: adermina

Termomodernizację przeprowadza się, aby poprawić efektywność energetyczną budynku oraz obniżyć koszty za ogrzewanie. Aby jednak mieć pewność skuteczności przedsięwzięcia należy wybrać odpowiednie izolatory. Czym kierować się podczas dokonywania decyzji o wyborze materiałów izolacyjnych?

Styropian

Polistyren spieniony ma postać lekkich białych granulek o porowatej strukturze, powstających poprzez spienienie granulek polistyrenu w procesie podgrzania pary wodnej. Najczęściej występuje jako uformowana płyta lub mata laminowana papą. Można spotkać go również w formie sypkiego granulatu, który powszechnie stosowany jest jako dodatek do tynków czy zapraw. Styropian, gdyż tak potocznie nazywany jest w Polsce polistyren spieniony, jest jednym z najczęściej stosowanych izolatorów w procesie termomodernizacji.

Lambda (λ), która stanowi jeden z najistotniejszych parametrów charakterystyki materiału dociepleniowego, dla tego izolatora występuje w przedziale pomiędzy 0.031 a 0.044 W/(mK). Kierując się przy wyborze tym współczynnikiem trzeba wiedzieć, że im wartość lambdy jest mniejsza, tym styropian trudniej przewodzi ciepło, czyli w konsekwencji lepiej chroni budynek przed wychłodzeniem.

Styrodur

Styrodur, czy inaczej styropian XPS, jest materiałem podobnym do styropianu, jednak otrzymywanym w procesie spieniania, a następnie ekstrudowania polistyrenu z dodatkiem środka pianotwórczego, który poddaje się działaniu wysokiej temperatury oraz ciśnienia. W porównaniu ze styropianem cechuje go większa wytrzymałość mechaniczna oraz wyższe parametry izolacyjności termicznej. Parametr przewodzenia ciepła w przypadku styropianu XPS wynosi od 0,027 do 0,040 W/(m K). Izolator ten, podobnie jak styropian, jest materiałem samogasnącym klasy E.

Celuloza

Celuloza, której cząsteczki uzyskuje się w drodze przetwarzania papieru gazetowego, zabezpieczonego retardantami i impregnatami, stanowi najbardziej ekologiczny sposób docieplenia ram drewnianych. Ocieplenia cząsteczkami celulozy można wykonać dwoma metodami - pierwsza z nich polega na pneumatycznym wdmuchiwaniu włókien celulozy w przestrzenie, które występują w elementach konstrukcji budynku – jest to metoda tak zwana „na sucho”. Istnieje także sposób wykonania „na mokro”, w którym wykorzystuje się pompę wodną i dyszę natryskową. Tak zwilżony materiał nanosi się na powierzchnię ściany, po czym przykrywa suchym tynkiem lub płytami elewacyjnymi.

Współczynnik przewodzenia ciepła celulozy wynosi od 0,037 do 0,042 W/mK, co oznacza, że materiał ten jest równie dobrym izolatorem, jak styropian czy wełna mineralna. Warto zaznaczyć, że czynnikiem wyróżniającym celulozę spośród innych izolatorów jest możliwość eliminacji mostków cieplnych, a wynika to z technologii jej nanoszenia.

Więcej na temat materiałów izolacyjnych można dowiedzieć się czytając bloga eksperckiego firmy budowlanej Profil.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Farby elewacyjne – jak wybrać

Autor: adermina

Ostatni etap prac dociepleniowych związany jest z pokryciem budynku farbą elewacyjną, która zapewni mu estetyczny wygląd oraz ochroni przed negatywnymi skutkami działań atmosferycznych. Aby jednak mieć pewność co do skuteczności farby należy dopasować ją do rodzaju podłoża. Jak więc wybrać odpowiednią farbę?

Na początku należy określić, jakie czynniki wpływają na stan elewacji, aby później móc lepiej przeanalizować parametry farb. Najczęściej zalicza się do nich: opady atmosferyczne, promieniowanie UV, wahania temperatury, mikroorganizmy czy nanoszenie się na budynek zanieczyszczeń typu sadza czy pył. Dzięki nowoczesnym technologiom wykorzystywanym w budownictwie elewacja jest chroniona przed tymi niekorzystnymi działaniami, przez co pozostaje w dobrej kondycji przez wiele lat.

Przed rozpoczęciem prac należy odpowiednio przygotować podłoże, które powinno być suche, czyste oraz dobrze związane z fundamentem.

Nie można zapomnieć także o odpowiednim, pasującym do naszych gustów kolorze, który będzie służył nam przez najbliższe lata.

Wybór koloru farby elewacyjnej

Przed dokonaniem wyboru koloru farby warto wcześniej pobrać ze sklepu próbki kolorów, które można porównać z pozostałymi kolorami występującymi w otoczeniu budynku. Należy mieć jednak na uwadze, że kolor farby może inaczej wyglądać, gdy na powierzchnię ściany będzie świecić słońce, a inaczej, gdy będzie padał na nią cień. W wyborze odpowiedniej barwy może pomóc także program komputerowy, który po wgraniu fotografii domu pokaże nam jego wizualizację w różnych kolorach, przez co znacznie ułatwi wybór tego najbardziej optymalnego.

Farby elewacyjne - podstawowe parametry

zawartość spoiwa – im więcej, tym farba elewacyjna jest lepszej jakości. Najczęściej jako spoiwa wykorzystuje się akryl, silikon i winyl, cement czy wapno.
paroprzepuszczalność – umożliwia odprowadzenie nadmiaru występującej wilgoci z wewnątrz pomieszczenia na zewnątrz budynku. Im niższa wartość współczynnika Sd (zastępczy opór dyfuzyjny), tym wyższa paroprzepuszczalność,
odporność na wilgoć i czynniki atmosferyczne – im współczynnik nasiąkliwości jest niższy, tym powłoka jest bardziej odporna na wodę,
wydajność i czas schnięcia.

Farby akrylowe - do powierzchni z betonu

Farby te składają się głównie z organicznej żywicy akrylowej, dzięki czemu idealnie przylegają do odpowiednio dostosowanej nawierzchni. Są odporne na wilgoć, przez co mają niewielką skłonność do zabrudzeń. Ich wadą jest stosunkowo niska paroprzepuszczalność, co oznacza, że nie umożliwiają pełnego odprowadzania wilgoci z wewnątrz budynku na zewnątrz.

Sprawdzą się na podłożach betonowych, tynkowanych oraz płytowo cementowych. Nie nadadzą się jednak w momencie, gdy budynek pokryty jest tynkiem wapiennym lub płytami silikatowymi.

W sprzedaży dostępne są trzy rodzaje farb akrylowych - dyspersyjne, rozpuszczalnikowe i lateksowe.

Farby silikonowe - odporne na wilgoć

Dzięki zawartej w nich żywicy silikonowej oraz użyciu odpowiednich środków gruntujących zwiększana jest przyczepność tych farb do podłoża. Ich cechą charakterystyczną jest hydrofobowość, czyli niewchłanianie wody deszczowej, co oznacza, że spływa ona po murze nie zostawiających żadnych zanieczyszczeń. Farby silikonowe wykazują dużą odporność na zmiany temperatury oraz promieniowanie UV.

Farby te będą odpowiednie dla podłoży mineralnych, pokrytych tynkami cementowymi i cementowo-wapiennymi, betonem lub gipsem.

Farby silikatowe – mało podatne na zabrudzenia

Należą do farb z kategorii nieorganicznych. Dzięki swoim właściwościom są bardzo dobrze kryjące i doskonale przylegają do podłoża. Charakteryzują się paroprzepuszczalnością i trwałością. Wykazują odporność na zabrudzenia, przez co chronią przed szkodliwymi działaniami atmosferycznymi.

Należy pamiętać, że nie wolno wykorzystywać ich do pokrywania podłoży organicznych, wykończonych przykładowo tynkiem mineralnym lub silikonowym. Przed malowaniem zaleca się zabezpieczenie rąk i oczu oraz zachowanie ostrożności, gdyż farby te są żrące.

Powyższy tekst jest fragmentem obszerniejszego artykułu dotyczącego dostępnych na rynku rodzajów farb elewacyjnych. Pełna wersja publikacji, zawierająca zbiór porad, na co zwracać uwagę podczas wyboru farb, znajduje się na blogu firmy budowlanej Profil.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Rodzaje pomp ciepła

Autor: parzenica

Pompy ciepła są ściśle uzależnione od instalacji, czyli tzw. dolnego źródła. Dolnym źródłem w tym przypadku mogą być woda gruntowa, powietrze czy sam grunt. Stąd wynika różne nazewnictwo pomp ciepła. Istnieją trzy zasadnicze typy pomp ciepła.

Pompy ciepła solanka-woda

Pompy ciepła typu solanka-woda (pompy ziemne) w dużym uproszczeniu pobierają ciepło z wnętrza ziemi. Ziemne pompy ciepła posiadają węzeł grzewczy, który pobiera energię cieplną spod ziemi. W Polsce, gdzie klimat jest umiarkowany, grunt utrzymuje stałą temperaturę przez cały rok. Na głębokości około 15 metrów temperatura oscyluje wokół 10 stopni Celsjusza. Im wyżej tym oczywiście chłodniej, jednak nie na tyle, by sens traciło instalowanie instalacji źródła dolnego. Pompy ciepła pobierają z ziemi ciepło za pośrednictwem dwóch rodzajów instalacji. Pierwszą są sondy głębinowe, a drugą kolektory powierzchniowe. Jednak w obu przypadkach są to przewody wypełnione glikolem, którego temperatura wynosi od -2⁰C do +5⁰C. Mieszanka glikolu i wody to solanka, stąd nazwa: pompy solanka-woda.

Pionowe instalacje zajmują nieco mniej powierzchni, jednak wymagają wykonania odwiertów sięgających nawet 150 m, a nawet głębszych, jeżeli ogrzewane mają być obiekty przemysłowe. Takie głębokości powinny zapewnić stabilność cieplną całego układu. Kolektory poziome to setki metrów instalacji o średnicy w granicach 1 cala, ułożonej na głębokości 1,5-2 m. Cała instalacja powinna zajmować powierzchnię kilkukrotnie przewyższającą powierzchnię domu.

Wiele jest koncepcji na temat skuteczności pomp ciepła z instalacją pionową i poziomą, stąd trudno określić, która jest lepsza. Decydując się na daną opcję, musimy wziąć pod uwagę rodzaj gleby, gdyż najwydajniejsze są gleby wilgotne i gliniaste. Jednak najlepszym rozwiązaniem jest zawsze określenie wydajności gleby w danym miejscu przez fachowców takich jak np. geolodzy.

Pompy ciepła powietrze-woda

Dla instalatorów pompy ciepła powietrze-woda są najłatwiejsze do zamontowania, gdyż nie wymagają żadnych ingerencji w fundamenty budynku mieszkalnego. Ponadto są najtańsze w zakupie. Ich działanie opiera się o funkcjonowanie wymiennika lamelowego, który korzysta z zasobów powietrznych z zewnątrz budynku. W środku, w budynku znajdują się pojemniki z wodą, gdzie wdmuchiwane jest ciepłe powietrze z zewnątrz. Następnie ciepło przekazywane jest do pomieszczeń wewnętrznych poprzez nawiewy podobne do tych znanych z klimatyzacji bądź za pośrednictwem kaloryferów, ogrzewania podłogowego etc. Wadą pomp ciepła tego typu jest ich ograniczona wydajność. Bez dodatkowego wspomagania potrafią efektywnie ogrzać wnętrze maksymalnie do -20⁰C. Gdy zimą temperatura spada poniżej tego poziomu, konieczne staje się wspomaganie pracy pomp ciepła poprzez montaż dodatkowej grzałki elektrycznej, a nawet kotła grzewczego. Natomiast w przypadku, gdy zima jest wyjątkowo mroźna, pompy ciepła wyłączają się całkowicie i zadanie ogrzania pomieszczeń przechodzi w całości na grzałki i kotły grzewcze.

Pompy ciepła woda-woda

Trzecią grupą pomp ciepła są pompy typu woda-woda, których dolne źródło zasilania stanowią wody gruntowe. Ciepło z wód gruntowych pozyskuje się za pomocą dwóch studni (w zależności od potrzeb można tę liczbę zwiększać). Jedna studnia pełni rolę magazynu ciepła, w którym zbierana jest ciepła woda. W tym samym czasie pozostałe studnie magazynują wodę chłodniejszą, pozbawioną ciepła. Aby utrudnić mieszanie się wód w obu zbiornikach, konieczne jest zachowanie odpowiedniego dystansu pomiędzy nimi.
Wody gruntowe to trudny zasób do zagospodarowania przez pompy ciepła, głównie ze względów geologicznych. Aby pompy były wydajne, konieczne jest, by poziom wód gruntowych sięgał nawet do 30 metrów. Taki poziom wód nie występuje wszędzie, co dyskwalifikuje pompy woda-woda jako potencjalne źródło energii cieplnej.

Pompy ciepła to urządzenia pozwalające na spore oszczędności, zwłaszcza w miesiącach zimowych. Opracowane zostały w krajach skandynawskich, gdzie zimy są długie i mroźne. Są także wysoce przyjazne środowisku naturalnemu, skutecznie redukując emisję pyłów i gazów cieplarnianych. Inwestując w pompy ciepła, oszczędzamy wszyscy.

Zainwestuj w pompy ciepła. To realne korzyści dla Ciebie i środowiska naturalnego.

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.

Ogrodzenie z betonu azbestowego

Autor: ap greff

Beton z cementu azbestowego został odkryty pod koniec XIX wieku. Ów nowy materiał, zawierający oprócz cementu włóknisty minerał - azbest - sprawia, iż beton jest całkowicie wodoszczelny.

Wkrótce również sprawdził się jako materiał budowlany do budowy zbiorników z ciepłą i zimną wodą, basenów kąpielowych, cystern. Azbest jest jasnym lub ciemnozielonym minerałem, odpornym chemicznie. Nie pali się i jest odporny na działanie kwasów i ługów. Poza tym jest złym przewodnikiem ciepła i topi się dopiero w temperaturze 1100 stopni (hornblenda), lub 1500 stopni Celsjusza (serpentyn).

Beton jest bardzo wytrzymały na ściskanie, jednakże słaby na rozciąganie. Poza tym jest także wrażliwy na zginanie. Jeżeli na przykład podparta na brzegach płyta betonowa jest obciążona pośrodku, to od spodu może nastąpić pęknięcie, bowiem beton nie jest elastyczny. Poprzez naniesioną sieć krat stalowych płytę zbroi się, aby mogła pracować na rozciąganie lub zginanie.

Takie konstrukcje stalowo-betonowe, wyróżniające się niezwykłą wytrzymałością, znalazły szerokie zastosowanie. Ogrodzenia betonowe są zatem produkowane z solidnego materiału. Beton łącznie z wysoką wytrzymałością na ściskanie cechuje się również niską wytrzymałością na rozciąganie. Jeśli jednak naprężenia rozciągające staną się tak duże, że spowodują odkształcenia plastyczne włożonych drutów żelaznych, to beton ulegnie pęknięciu lub uszkodzeniu pomimo zbrojenia. Jest to możliwe, aczkolwiek zdarza się rzadko - prawdą jest, że zbrojenie drastycznie zwiększa wytrzymałość betonu.

Druty stalowe są układane, zaś ich naprężenie wstępne zostało zachowane i kompensowało zewnętrzne siły rozciągające. Sposób ten pozwala zaoszczędzić do 70% stali i 40% betonu przy zachowaniu stałej wytrzymałości. Potrzeba równomiernego mieszania betonu, oraz wzrost zapotrzebowania na beton powodują powstanie wielkiego rynku dla betoniarek. Betoniarka dostarcza 40 metrów sześciennych betonu na godzinę.

Wraz z wynalezieniem zaprawy betonowej, a przede wszystkim betonu sprężonego, w coraz większym stopniu krzyżulce betonowe oraz betonowe słupy są elementami nośnymi. Miedzy słupami betonowymi można umieścić płoty drewniane, co sprawia, że ten typ ogrodzenia łączy w sobie cechu ogrodzenia betonowego i drewnianego. Mogą być też ogrodzenia betonowe z pustaków łupanych lub z innych materiałów kamiennych. Istnieją tutaj rozmaite warianty kolorystyczne i możliwość dopasowania koloru drewnianego płotu z kolorem betonowego ogrodzenia.

Ogrodzenia

Licencjonowane artykuły dostarcza Artelis.pl.